Adwent

ADWENT

Sam termin pochodzi od łacińskiego słowa adventus i oznacza

przyjście, przyjazd, pojawienie się monarchy, króla, zwycięskiego wodza.

Greckie odpowiedniki tego terminu to: parusia, epifania. W Kościele zastosowano je na oznaczenie przyjścia Chrystusa pomiędzy ludzi, czyli faktycznego, historycznego narodzenia, a także Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów.

Zgodnie z ogólnymi normami roku liturgicznego i kalendarza, adwent ma podwójny charakter:

Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi.
Równocześnie jest okresem w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów.

Z obu tych względów -

Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania na przyjście Pana.

To oczekiwanie dla każdego chrześcijanina ma potrójne znaczenie:

Wspominamy oczekiwanie na pierwsze, historyczne przyjście Pana Jezusa

Fresk Fra Angelico Zwiastowanie,
Konwent San Marco we Florencji

W ten sposób włączamy się w cały szereg poprzednich pokoleń ludzi sprawiedliwych z czasów Starego Testamentu, którzy przez wieki oczekiwali na przyjście Mesjasza. Liturgia adwentowa ukazuje postaci tych świętych, którzy poprzedzili bądź przepowiedzieli Jego przyjście. Już po grzechu pierwszych rodziców Adama i Ewy, Pan Bóg obiecał, że przyjdzie potomek Niewiasty, który pokona szatana (zob. Rdz 3, 15).

Naród Wybrany przez wieki z nadzieją oczekiwał spełnienia tej obietnicy. Jan Chrzciciel stał się głosem wołającym, który zapowiadał przyjście Zbawiciela. Wpatrujemy się także w Maryję, która w szczególny sposób oczekiwała Pana Jezusa. Ona poprzez swoje Fiat - "Niech mi się stanie", które wyraża jej całkowite poddanie się woli Bożej - także uczy nas posłuszeństwa w wierze.
Nasze myśli biegną ku uroczystości Bożego Narodzenia
Oczekujemy tych radosnych świąt, poprzez modlitwę, udział w roratach, poprzez adwentowe postanowienia. Bóg staje się człowiekiem, przychodzi do nas i my powinniśmy wyjść Bogu naprzeciw, aby spotkać się z wcielonym Synem Bożym. W tym czasie przeżywamy rekolekcje, które mają nam w tym pomóc.
W końcu także nasze myśli biegną ku przyszłości
Jako wierzący pamiętamy, że kiedyś Pan Jezus ponownie przyjdzie na ziemię, aby ostatecznie pokonać wszelkie zło, grzech i zakrólować nad całym światem. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa jest źródłem radości. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem.

Zawsze do czegoś dążymy. Człowiek, który w swym życiu już na nic nie czeka, jest nieszczęśliwy. Nasze chrześcijańskie życie staje się piękne dlatego, że jest czekaniem, jest dążeniem do czegoś, czekaniem na Kogoś, czekaniem na przychodzącego Chrystusa.

Adwent od strony liturgicznej

Adwent rozpoczyna się w niedzielę po uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, czyli między 29 listopada a 3 grudnia, kończy natomiast w Wigilię Bożego Narodzenia (niekiedy zbiega się ona z czwartą niedzielą Adwentu). Dokładniej adwent rozpoczyna się od pierwszych nieszporów pierwszej niedzieli Adwentu, a kończy pierwszymi nieszporami Bożego Narodzenia. Zatem okres ten trwa od 23 do 28 dni, z których cztery zawsze są niedzielami.

W adwentowej liturgii używa się koloru fioletowego (wyjątek – Msze święte roratnie odprawiane w szatach liturgicznych koloru białego). Warto też przypomnieć, że trzecia niedziela Adwentu jest z języka łacińskiego nazywana Gaudete. Nazwa ta pochodzi od łacińskich słów antyfony na wejście: Gaudete in Domino - "Radujcie się w Panu". Szaty liturgiczne wyjątkowo mogą być koloru różowego, a nie jak w pozostałe niedziele Adwentu, fioletowe. Teksty liturgii tej niedzieli przepełnione są radością z zapowiadanego przyjścia Chrystusa i Odkupienia, jakie On nam przynosi.

W celebracji niedzielnej Mszy świętej w tym okresie opuszcza się Gloria - hymn "Chwała na wysokości Bogu". Brak tego hymnu w liturgii jak również kolor fioletowy szat celebransa nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz znakiem oczekiwania na nowe, gromkie wybrzmienie hymnu, który wyśpiewali aniołowie w noc narodzenia Pana Jezusa (zob. Łk 2,14).

Adwent posiada także 2 prefacje (1 i 2 adwentowa). Pierwszej używamy w pierwszej części tego okresu (do 16 grudnia). Odnosi się ona do oczekiwania na eschatologiczne przyjście Zbawiciela. Druga prefacja adwentowa winna być wykorzystana w drugiej części okresu (od 17 do 24 grudnia). Opowiada ona o bezpośrednim przygotowaniu na święta Bożego Narodzenia.

Roraty

Są to msze święte wotywne sprawowane z formularza o Matce Bożej w Adwencie. Przypominają one o szczególnej obecności Maryi w historii zbawienia. Ona w szczególny sposób oczekiwała Mesjasza jako córka Izraela, jako Matka Syna Bożego i jako Matka Kościoła.

W czasie rorat przy ołtarzu zapalamy dodatkową, specjalnie przyozdobioną świecę, tzw. roratkę, która symbolizuje właśnie Maryję jako patronkę adwentowego oczekiwania. Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach. Są one zapalane dopiero w czasie uroczystego hymnu "Chwała na wysokości Bogu". Podczas Mszy świętych roratnich fioletowy kolor szat liturgicznych używany w Adwencie, zastępuje się bielą, która jest symbolem radości, czystości i światła.

Symbole adwentowe

Wieniec adwentowy

Umieszcza się go w kościele blisko ołtarza, ale także w wielu domach. Wykonuje się go z gałązek szlachetnych drzew iglastych, takich jak: świerk, jodła czy sosna. Na wieńcu umieszcza się cztery świece symbolizujące cztery adwentowe niedziele. Zapala się je kolejno, najpierw jedną, potem dwie i tak dalej. Dzięki temu wiemy, który jest obecnie tydzień Adwentu oraz ile czasu pozostało do Świąt Bożego Narodzenia.

Symbolika wieńca jest bardzo wymowna:

Zapalane kolejno cztery świece oznaczają nasze czuwanie, stopniowe przybliżanie się do Prawdziwej Światłości – Jezusa Chrystusa.
Zielone gałązki oznaczają życie.
Cały wieniec zaś jest znakiem nadziei, że ostateczne zwycięstwo należy nie do ciemności, lecz do życia.
Wieniec adwentowy jest również znakiem naszej wspólnoty czuwającej na modlitwie.

Świeca roratnia (roratka)

zob. wyżej - Roraty

Lampion adwentowy

Wykonuje się go najczęściej z kartonu lub jakiegoś twardszego materiału, w formie zamkniętego czworoboku czy innego wielościanu. Często bywa bardzo kolorowy, przypominający gotyckie witraże. Wewnątrz umieszczamy zapaloną świecę. Idąc na roraty dzieci zabierają ze sobą lampiony, aby rozświetlały mroki grudniowej nocy.

Ta piękna w swej wymowie symbolika przypomina nam o konieczności zbierania przez cały Adwent dobrych uczynków, które mogłyby rozjaśnić mroki grzechu i wskazać Chrystusowi drogę do naszych serc. Kiedy w odświętnie przyozdobionej świątyni znajdzie się miejsce na betlejemski żłóbek, w naszym sercu powinno znaleźć się miejsce dla przychodzącego Pana Jezusa. Idąc na roraty z lampionem w ręku poczujmy się jak roztropne panny z ewangelijnej przypowieści, które zabrały oliwę do naczyń i z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca (zob. Mt 25, 1-13).